نه جنون جاده، نه جنگ و نه هیچ بیماری‌ای چنین داس مرگ به ساقه زندگی نکشیده است که کرونا دارد می‌کشد. می‌کشد و درو می‌کند و زندگی‌هایی بر زمین می‌اندازد که می‌توانستند بمانند و دست‌ها بگیرند و گره‌ها بگشایند اما دریغ که کووید19 دارد مرگ را بر دوش زندگی سوار می‌کند. داریم جدی‌جدی، می‌میریم اما برخی هنوز شوخی پنداشته‌اند ماجرا را. نگاهی به خیابان بیندازید. ازدحام را ببینید. آیا واقعا نمی‌توان تدبیر کرد وضعیت را؟
داریم می‌میریم و روزی نیست که در این فصل «ناسوگوار»، به سوگ عزیزی ننشینیم و دستی هم نباشد که بازویمان را بگیرد برای برخاستن. تلخ است روزگار. تو را خدا رعایت کنیم تا جایی که می‌توانیم.
مسئولان، تدبیر کنند ماجراها را تا جایی که می‌توانند. اصلا بیایید و بخشی از هزینه‌های عمرانی کشور را که در اولویت‌های نخست نیست، به بودجه جاری تبدیل کنید و یارانه بدهید به مردم تا مجبور نباشند برای رسیدن به نان، از جان بگذرند. این می‌تواند راه باریکه‌ای باشد برای ارتقای سلامت.
حالا یک سال برخی پروژه‌ها دیرتر به نتیجه برسد، به جایی برنمی‌خورد. مهم، سلامت ماندن مردم است که باید از مواهب پروژه‌های عمرانی بهره‌مند شوند. وقتی که چنین فرصتی نباشد، پروژه چه فایده‌ای می‌تواند داشته باشد؟
به کادر درمان توجه کنید لطفا خیلی بیشتر از سال‌های پیش. پشتیبانی کنید مدافعان خط مقدم سلامت را. افزایش کارانه به اندازه‌ای که بتواند انگیزه‌شان را تقویت کند، نه هزینه‌ای که سرمایه‌گذاری برای سلامت است. البته آنان تاکنون برای خدا و انجام تکلیف انسانی و ملی خود، پهلوانی کرده‌اند. این می‌تواند ادای اندکی از دین جامعه به آنان باشد.
شهرآرا / شماره 3250 / دوشنبه ۲۶ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 16 / نگاه هشتم
http://archive.birjandemrooz.com/PDF/990826.pdf