خبرنگاران، مثل چشم هستند. نه فقط از آن نظر که می‌بینند و خوب هم می‌بینند بلکه از این زاویه که "خود را نمی‌بینند". برای دیدن خود همچنان که چشم به آینه نیاز دارد، خبرنگار هم در آینه زندگی خود را می‌بیند و دریغا که در این آینه، آنچه می‌بیند چندان خوشایند نیست. حتی "ناخوشایند" است و گاه هم تلخ!
تعجب نفرمایید لطفا! خبرنگاران- نه مقاطعه کاران خبر و پیمانکاران کمتر رسانه‌ای که قلم به مزد می‌زنند و در داد و ستد منافع، نفعی درخور می‌برند که حسابشان از باورمندان منشور کار خبری جداست- آنانی که مومنانه و حرفه‌ای و صادقانه کار رسانه می‌کنند ناخوش است روزگارشان. از بس نگفته‌ایم و نگفته‌اند خبرنگاران از خود و رنجی که می‌کشند تا روز‌هایی که در ماه طولانی‌تر از شب یلدا می‌شود را به پایان برسانند.
تلقی جامعه این است که خوش روزگارند و تکاپوی‌شان، تفریحی است لذت‌بخش! خب، مسئولان هم که از جامعه جدا نیستند!؟ داوری آنان هم چنین است که دست و جیب اهل رسانه پُر است که چنین پرقدرت قلم می‌زنند و پرقدرت‌تر یقه می‌گیرند! چنان محکم که گاه به در بردن یقه از دستش ناممکن می‌شود مگر آنکه با قاضی دست به دست شود یقه‌های افتاده به دست رسانه نگار. تازه آنجا هم کار را تمام شده فرض نمی‌کنند بلکه به حکم وظیفه حرفه‌ای و دینی و انقلابی، ادامه کار را تا صدور حکم بر خود فرض می‌شمارند.
این البته واقعیت حرفه‌ای و اقتدار نقشی است که در فرایند امر به معروف و نهی از منکر و نظارت هوشمند ملی برعهده دارند اما کارتِ خبرنگار، روی دیگری هم دارد به‌ویژه در این روزهای کرونایی؛ زندگی شخصی او سخت‌تر از همیشه حاوی جدولی است فقط با تقسیم و تفریق! ضرب و جمع که پایش به میان می‌آید فقط برای سنجش قسط‌ها و قرض‌هاست نه افزایش توان مادی اهل رسانه. به دیگر عبارت، سکه زندگی او "شیر" ندارد بلکه دو رویش خط است، خط در خط. شیر، البته نه در دست که در اندیشه او جان می‌گیرد برای انجام وظیفه و مطالبه‌گری. همین هم اگرچه او را در نگاه مردم و خدای مردم عزت داده است اما در نگاه برخی‌ها گُلِ قلمش را خار می‌نماید و کاری برای ارتقاء سطح معیشتش نمی‌کنند. این مال زمان فعالیت اوست و بعد از بازنشستگی تازه شق دوم مهربانی‌ها؟! را می‌بیند مثل همین ماجرای همسان‌سازی حقوق که تبدیل به متناسب‌سازی شد در تامین اجتماعی، او را چون به حکم قانون یک سالش یک سال و نیم محاسبه می‌شود فقط از سنوات بیمه‌پردازی مستقیم بهره‌مند کردند. یعنی فقط به اندازه 20 سال از متناسب‌سازی بهره‌مند شد که آن هم در حد گفتنی نبود چه بر خلاف بازنشستگان کشوری و لشکری و قضایی که تا سقف 3 و 6 و 8 میلیون افزایش حقوق داشتند، سقف تامین اجتماعی تا یک میلیون و 200 هزارتومان کوتاه بود و سقف خبرنگاران کوتاه‌تر. چیزی نزدیک به نصف دیگران! یعنی خبرنگار هم در دوران خدمت، مشمول لطف مسئولان است و هم بعد بازنشستگی، سایه لطف بر سر او استوار است! بگذریم، خبرنگار چشم است، خود را نمی‌بیند اما هنرمندان زیبا باور، چشم را به سرمه، کانون زیبایی صورت می‌کنند اما هنرناشناسان.... نگوئیم بهتر است که خود پیداست از سیمای جامعه....
جمهوری اسلامی/ شمـاره ۱۱۸۴۵ / پنج شنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 / خبر
http://jepress.ir/paper/?newsid=243955
http://jepress.ir/index.php?year=1399&month=08&day=22&category=3&
http://jepress.ir/archive/pdf/1399/08/22/3.pdf