امروز، در تقویم معرفتی باورمندان به امامت، یک روز ویژه است. شاید بتوان آن را بازخوانی غدیر نام نهاد. در غدیر هم سخن از ادامه رسالت در جاده امامت بود. امروز اما، امامت آشکار به امامت در غیبت گره می‌خورد و به نوعی با جلوه‌ای تازه از هدایت الهی مواجهیم در دست‌به‌دست شدن امامت از حضرت حسن عسکری(ع) به حضرت مهدی(عج). ما نیز در این دوران قرار داریم؛ هرچند از این عصر هم یک هزاره گذشته است. آنچه در حوزه رفتاری امروز نیاز داریم، ترجمه همان لقب‌هایی است که امام‌حسن(ع) بدان نام‌بردار بودند و برای امت منتظرالمهدی هم ریل‌گذاری فرمودند؛ چه حضرت قائم(عج) به یارانی نیاز دارد که چند گام بالاتر از هدایت‌شدگی و راهیابی، به مقام‌هادی و راه‌بلدی هم رسیده باشند و بتوانند مردمان دیگر را نیز راه، بنمایند. اینان البته باید شخصیتی نقی و زکی داشته باشند در طهارت اقتصادی، اجتماعی، فکری، سیاسی، معرفتی و... . در همه شئون زندگی، نه‌فقط دست که دیده و حتی دلی پاکیزه داشته باشند و توان طهارت دادن جامعه را هم در خویش افزایش داده باشند. اینان بی‌گمان، رفیق خواهند بود برای دیگران و ازپاافتادگان را هم دست خواهند گرفت و نه‌تنها زبان به منت نخواهند گشود که اول از همه بر زبان خویش امیر خواهند بود و با رعایت قواعد سکوت، شایسته قرار گرفتن در شمار اهالی مکتب حضرت «صامت» خواهند شد. بی‌شک، افراد‌هادی نقی و زکی‌شده به رفاقت، رفق و مدارا را معلم خواهند بود و به مقام سکوت رسیده، «خالص» خواهند شد. با یاورانی چنین است که می‌توان جهان را به قرار اصلاح آورد. زیبا و پرنغز است این جمله که «منتظران مصلح خود باید صالح باشند» و به مقام صالح نرسیم، مگر از راه پاکیزگی تمام‌ساحتی و پرهیز در همه شئون انسانی و تمام کردن رفاقت در حق همه مردم.
شهرآرا / شماره 3233 / دوشنبه ۰۵ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 16 / نگاه هشتم
https://shahraranews.ir/fa/publication/content/2121/31194