"چراغی که به خانه فرض است به مسجد هم گرما می‌دهد" با اجازه، می‌خواهم آن ضرب‌المثل معروف را نگفته، به ساختاری چنین برسم چون میان خانه و مسجد یک ارتباط ارگانیک است در نگاهی که بیانش را به کلمات خواهم سپرد. منظورم از خانه، ایران است و مسجد را هم جهان اسلام، فرض گرفته‌ام و چراغ هم نماد وحدت و هم‌افزایی است که ضرورت حیاتی دارد برای خارج شدن از مشکلات و در هم شکستن برنامه دشمنان در جنگ اراده‌ها. یعنی ما که از وحدت سخن می‌گوئیم در قواره جهان اسلام و هفته وحدت را طراحی می‌کنیم تا فاصله دشمن ساخته و دشمن خواسته را از میان برداریم باید در کنار این، یک اولویت هم برای ارتقای وحدت در گستره ملی برای خود تعریف کنیم چه غلبه بر مشکلات نه‌تنها با قهر مقدور نیست که این بلیه می‌تواند به عاملی برای مغلوب شدن ما تبدیل شود.
نگاه راهبردی می‌گوید باید کنار هم قرار گرفت و توان‌ها را هم‌افزا کرد و موانع را از سر راه برداشت. برای این هم اول از همه باید سنگِ منیت‌ها را زمین گذاشت و چون ساختار چشم در سر، از خویش چشم پوشید و دیگران را دید. تعریف اندام‌واره‌ای سیاست‌ها و رفتار‌ها می‌تواند ما را در افق‌های تازه‌ای قرار دهد که از دل دیوار‌های بسته هم بتوانیم پنجره باز کنیم به سوی موفقیت. ما اگر به این فصل برسیم، اگر خانه گرما بگیرد از همنشینی و همنفسی ما، قطعا مسجد هم گرما خواهد گرفت. یعنی ما با وحدت ملی هم الگویی موفق به جهان معرفی می‌کنیم و هم در همگرایی جهان مسلمانان می‌توانیم نقشی محوری ایفا کنیم اما اگر در خانه – خدای نکرده - چراغ به خاموشی گراید نه تنها چهاردیواری ما به زمهریر زمستان دچار می‌شود که مسجد هم حال و روز سرد‌تری از خانه خواهد یافت. صدای ما هم مردمان آن سوی جغرافیا را گرد هم نخواهد آورد که به درستی پاسخ خواهیم شنید شما اگر وحدت را راه برون‌رفت از مصائب می‌دانید چرا خود به راه اختلاف می‌روید؟ اگر نان در تنور اختلاف برشته می‌شود چرا ما را از دست بردن به این نان و تنور باز می‌دارید؟ قطعاً برای این جوابی نخواهیم داشت و علاوه بر این گناه سرد شدن مسجد را هم باید در سیاهه اعمال‌مان داشته باشیم که از اختلاف در خانه به اختلاف در مسجد رسیده‌ایم. نمی‌خواهم شماره کنم رفتار‌ها و گفتار‌های یکدلی‌سوز و وحدت‌شکن را. نمی‌خواهم نام ببرم از نابه‌جا‌گویانی که کلماتشان از جنس نیش و تیغ است. همه می‌دانیم و زهرشان را چشیده‌ایم. نیاز به بازگویی نیست اما نیاز فوری و واجب، فراخوان به وحدت است که چهارچوب خانه را مستحکم می‌کند. احتیاج مبرم به همدلی است که چراغ سرای ما را روشن می‌کند. خانه هم که روشن شد، مسجد هم گرما می‌گیرد...
جمهوری اسلامی/ شمـاره ۱۱۸۳۷ / شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 / خبر
http://jepress.ir/?newsid=243113
http://www.jepress.ir/archive/pdf/1399/08/10/3.pdf