خراسان را یک جغرافیای سیاسی صرف نمی دانم که به خط‌های باریک، مرزگزاری و استان به استان شود. آن را یک پهنه وسیع فرهنگی، تاریخی، معرفتی می دانم که تا مرو و دیگر سرزمین‌های دور تعریف شده در قلمرو این فکر و فرهنگ امتداد دارد. حتی اگر چاره ایرانیِ خراسان را به قرائت رسمی‌امروز هم در نظر داشته باشیم، باز باید با نگاهی کرامت‌مند بدان نگریست چه قطعاً در اینکه خداوند علیم و بصیر و خبیر، ما را با همه تنوع نگاه و چگونگی مذهب و نژاد بر یک پهنه جغرافیایی آفریده است، حکمتی متعالی وجود دارد که بی شک، مأموریت کشف و شکوفایی آن را هم بر عهده خود ما نهاده است. این ما هستیم که از کوچه‌های متعدد می‌گذریم و به میدان عمل می رسیم. میدانی که برای همه است و نتایج عمل را هم همه ما می‌بینیم. همین هم اقتضا می‌کند تا جملگی برای موفقیت هم تلاش کنیم. اینکه چنین آغاز سخن کردم تا از وحدت بگویم، برای آن است که پیشتر بر شناخت و حرمت گذاری تنوع‌ها و تکثرها تاکید کرده باشم و بعد به ضرورتی توجه دهم که مسئله‌ای راهبردی است.
این وحدت هم به معنای یکی شدن که از خویش و اعتقاد خود بیرون آمدن باشد، نیست بلکه در ادبیات سیاسی و اجتماعی ما بدان معناست که همه با به رسمیت شناختن تنوع و تفاوت و اختلاف دیدگاه در حوزه‌هایی که به همه ما مربوط است، همه توان خود را به میان آورند تا با هم افزایی نیروها بتوانیم گام‌ها را به سمت موفقیت، شتاب دهیم. این نگاه البته دینی است و در ساحت دینداری نیز اقدامی‌استراتژیک به شمار می‌آید که ذیل آیه شریفه «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ ا… جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ» با معنای «و همگی به ریسمان خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید» مهندسی شده است. این یعنی راه بستن بر رهزنان طریق که می‌خواهند بین آحاد جامعه، اختلاف اندازند و در میانه این اختلاف، خود بر اریکه قدرت بنشینند. کم هم نخوانده‌ایم صفحات تاریخ را که شرح این غم تلخ است. این آیه هم راه بر اینان می‌بندد و هم به ضرورت هم افزا کردن توان‌ها و حتی ظرفیت‌ها توجه می‌دهد.
با دریافت این توجه است که می‌توانیم آلارم های تفرقه افکنی را حس کنیم و در همان نطفه، گلویش را بفشاریم و فرصت ندهیم که تیغ در میانمان نهند. به هر روی خراسانِ فرهنگی و تاریخی، پهنه‌ای است که اقوام گوناگون و پیروان مذاهب متعدد بر آن زیست می‌کنند و از قضا، این همزیستی، نه تنها آسیب زا و تهدید نیست که آسیب زدا و فرصت آفرین است. ما با تکیه به برادری با یک دیگر، به قوتی کم نظیر می رسیم که می‌توانیم وظیفه مرزبانی خود را برای ایران عزیز به بهترین نحو به انجام رسانیم. برادران سنی مذهب ما بیشترین نقش را در این «ایران بانی» دارند و حضورشان در مرز بسان برج و باروهای بلندی است که هیچ دشمنی نمی‌تواند خیال فتح آن را به ذهن آورد.
شیعیان هم بر همان نهج رفتاری نبوی، در این سو حامیان برادران خویش هستند و این برادری است که فرصت زندگی بهتر را برای همگان فراهم می‌کند. هفته وحدت اما یک نماد است برای تبلیغ و ترویج و تبیین حقیقت و ظرفیتی که هست و الا همه روزها در این دیار به فرهنگ برادری، بلند آوازه شده، روز وحدت و هفته وحدت و سال وحدت است و شیرینی این نام گذاری در عید میلاد نبی رحمت (ص) و صادق آل محمد (ع) این حلاوت را بیشتر می کند….
خبرگزاری مهر / خراسان رضوی / کد خبر 5060218 / شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۹ / ساعت: ۱۴:۳۴ / چ2
https://www.mehrnews.com/news/5060218